باهام نسبتا مهربون شدن، دقیقا به همون شکلی که همه با یک فرد عزادار مهربون میشن و سعی میکنن پا روی دُمش نذارن! سوگ و داغِ دالی هنوز روی مغز و قلبم سنگینی میکنه... حوصله‌ی حرف زدن و حتی شکایت کردن رو ندارم و بجای اینکه مثل همیشه حرصم رو با حرفای آزاردهنده سر مامان خالی کنم، سکوت میکنم.
هر بار که یه مشتری بهش زنگ میزنه برای خرید دالی، من قلبم تیر میکشه... دالی این چند سال جزئی از هویت من شده بود! رفیق صبوری که همه‌جا باهام میومد و بهم یاد داد سختی و تلخیِ شروع هرکاری، فقط مختص چند روز اوله و بعدش فقط لذت و عشق باقی‌میمونه... از دست دادن دالی نازنینی که بهم ثابت کرد "اگر بخوام حتما میتونم" برای من چیزی شبیه به مرگ یک دوست یا عزیزه! خاله ف بعد فوت مامان‌بزرگ دائم با دل‌آزردگی میگفت خدا یه نفر رو بهت میده و به محض اینکه بهش عادت کردی، به محض اینکه از بودنش احساس خوشبختی کنی، ازت میگیره‌اش طوری که هاج و واج میمونی از اون همه دردی که یک باره هجوم میاره توی قلبت! و حالا بابا داره در کمال بی‌رحمی هدیه‌ای که بهم داده بود رو ازم میگیره... من میتونم تمام روزهای بعد از این رو با آه و ناله سپری کنم، میتونم هیچ وقت بابارو نبخشم، میتونم حس کنم دنیا به آخر رسیده چون هنوز بی‌نهایت جاده هست که نمیتونم با دالی ازش بگذرم! اما به جای همه‌ی این‌ها بغضم رو قورت میدم و سعی میکنم خودمو قانع کنم که لازم نیست بیش از حد برای از دست دادن چیزی که خودم به دستش نیاوردم و یا خودم تمام و کمال مالکش نبودم، دلسوزی کنم. و خوش‌باورانه تصور میکنم همه‌ی از دست دادن‌هایی که برامون اتفاق میوفته یه تمرینه برای ضمخت‌تر شدن و قوی‌تر شدن و آماده شدن برای ازدست دادن‌های بزرگتر و دردناک‌تر و بیرحمانه‌تر!
در کنار همه‌ی حس‌های بدی که به دلم چنگ میزنه، احساس میکنم سبک‌تر شدم و وابستگی‌ها و رشته‌هایی که به این خانواده متصلم میکرد کمتر شده طوری که نسبت به همه‌چیز بی‌تفاوت شدم و هرروز بیشتر مطمئن میشم که برای نجاتم از این جهنم پر از نفرت، فقط و فقط خودمم که باید به خودم کمک کنم، نه هیچ کس دیگه...
بعنوان اولین اقدام ضربتیش، دالی رو گذاشته برای فروش!
و حالا ناراحتم که صبح وقت سحر، چرا از اینکه مامان گفت بابا داره گریه میکنه ناراحت شدم!
بیشتر از قبل ازش متنفرم و با هر قدمی که برمیداره، و با هر چیزی که میخواد ازش محرومم کنه، بیشتر از قبل باعث میشه برای دل کندن شجاع بشم و حس کنم آب از سرم گذشته و رفتن برام آسون‌تر بشه.
وجود دالی تنبل‌تر از قبلم کرده، خیلی بهش عادت کردم و حالا واقعا بدون ماشین جایی رفتن برام خیلی خیلی سخته! حتی تا سر کوچه! ولی خب این چند روز که با اتوبوس یا تاکسی میرم بیرون، این چند روز که بیشتر پیش میاد توی پیاده‌روها و خیابون‌ها قدم بزنم و پیاده روی کنم، این چند روز که بیشتر میتونم هوا رو حس کنم یا به مردم کوچه و خیابون نزدیک‌ترم، خاطرات گذشته برام تداعی میشه و حس خوب و جالبی دارم. چه ساعت ها و دقیقه‌هایی که توی ایستگاه‌ها منتظر اتوبوس میموندم. چه آهنگ‌هایی که توی مسیر گوش دادم... چه خیال‌بافی‌ها و داستان‌هایی که وقتی از شیشه‌های بزرگ اتوبوس یا مترو به بیرون نگاه میکردم، توی مغزم پیچ و تاب خوردن... و چه عشق‌های کوتاهی که توی مسیر بوجود اومد، ایستگاه آخر جون داد و بعد هم خاطره شد! یادمه یکی از سرگرمی‌هام تحلیل شخصیت آدم‌های پیر یا جون، زن یا مرد و رهگذرهای توی خیابون بود. یواشکی به چهره‌هاشون دقت میکردم، خطوط چهره و آرایش غلیط یا کم‌حال و بوی عطر و رنگ مو و... اعتراف میکنم گاهی دل‌بسته‌ی پسرهای خوشگل یا خوش‌تیپ میشدم و وقتی پیاده میشدن ناراحت میشدم یا وقتی بهم نگاه میکردن و درموارد معدودی چندتایی چشمک یا لبخند هم تحویلم میدادن واقعا ذوق میکردم! اعتراف میکنم خیلی وقت ها هم در نهایت موذی‌گری به حرف‌های تلفنی مردم یا مکالمات دوستانه‌شون گوش میدادم و بعد توی ذهنم براشون قصه میساختم... اعتراف میکنم خیلی وقت‌ها خودم رو به اون راه میزدم تا لازم نباشه جامو به خانوم تقریبا مسنی که طلبکارانه نگاهم میکرد بدم! اعتراف میکنم خیلی از اوقات با وجود خستگی شدید، دلم نمیخواست به مقصد برسم و امیدوار بودم مترو یا اتوبوس همینطور به راهش ادامه بده و منو اون سر دنیا یا مثلا تو یه شهر دیگه پیاده کنه! و در آخر اعتراف میکنم گاهی هم از نگاه‌های کنجکاوانه‌ی مردم خسته میشدم و برای اینکه حواس خودمو پرت کنم یا کنجکاوی اون‌ها رو بیشتر از قبل تحریک کنم الکی گوشیمو میگرفتم دم گوشم و با دوست خیالی پشت خطم مکالمه میکردم! این آخری خیلی اعتراف هولناکیه! هنوز هم این مرض رو دارم! نمیدونم چرا بعضی وقتا به سرم میزنه الکی وانمود کنم دارم با گوشی حرف میزنم! حتی گاهی واقعا با اون بدبخت فرضی پشت خط دعوا هم میکنم... روانی شدم رفت!
فردا به خودم قول دادم برم بین راهروهای باریک و قفسه‌های نزدیک بهم بخش ادبیات و خودمو هرجور شده گم و گور کنم. اگر شانس بیارم و کسی اونجا نباشه میشینم کف زمین سرد و خاکیش و از ته ته دلم آرزو میکنم کاش یکی از اون کتاب‌های قطور و پر از ماجرا یا حتی یکی از اون کتاب‌های کم قطر کودک و نوجوان منو ببلعه و توی سرزمین دیگه یا قرن دیگه‌ای چشمامو باز کنم. شاید حتی یه کتاب با شخصیت‌های حیوانی پیدا کنم و بهش التماس کنم که منو تبدیل به یه اسب یا یه سنگ یا یه درخت پیر کنه و اجازه بده بقیه ی عمرم رو لا به لای صفحات کهنه و پاره پوره‌اش زندگی کنم.
باید یادم باشه پنجشنبه با خودم یکی دوتا کپی شناسنامه و کارت ملی و عکس بردارم و تو کتابخونه‌ی نزدیک خونه‌ی مادرجون ثبت نام کنم. امیدوارم بتونم به اونجا پناه ببرم و تحمل روزهایی که مجبورم اونجا باشم برام آسون‌تر بشه. گرچه هیچ بعید نیست کتابخونه‌ی اون شهر هم مثل پارک‌هاش یا خیابون‌هاش نفرین شده و جهنمی باشه و تو قفسه‌هاش به جز تار عنکبوت یا کتاب‌های عرفانی و دینی و جلدهای مختلف رساله‌‌های شیخ‌ها، چیزی نباشه! اصلا هیچ بعید نیست اون کتابخونه رو خراب کرده باشن و به جاش موسسه فرهنگی هنری یا پایگاه بسیج ساخته باشن! یا حتی یه سوپر مارکت کوچولو که تاریخ مصرف همه‌ی چیپس‌های ساده‌اش گذشته و توی یخچالش پره از آبمیوه‌های گرم با طعم انبه!!!
شب موقع برگشت تو هوای فوق العاده سرد وقتی میخواستم از خیابون رد شم چهره‌ی همه‌ی آدمایی که از پشت شیشه‌ی دالی می‌دیدمشون وقتی کنار خیابون منتظر توقف ماشینا بودن، اومد جلوی چشمم... به خودم قول دادم قدر داشته‌هامو بدونم. قول دادم گاهی خودمو بذارم جای بقیه... قول دادم از این به بعد اگه خانومی رو دیدم که منتظر ماشینه شک و بددلی رو بذارم کنار و سوارش کنم...
تو دلم گفتم به درک! خواستم ماشینو ببرم تو پارکینگ ولی پراید لعنتیشون مزاحم بود... نامرد متوجه شد بد جایی پارک کرده ولی حتی یه میلیمتر هم ماشین رو جابجا نکرد، از تو آینه دیدم که با همون خنده‌های کریه و مزخرفشون هنوز دارن نگاه میکنن و احتمالا میگفتن ببین همه‌ی زنا تو رانندگی بی‌عرضه و بی دست و پان.
با هزار تا خدا خدا تا جایی که میشد دنده عقب گرفتم که شاید بتونم بالاخره از اون اوضاع خلاص شم! اما یهو فقط در حد یه تماس خیلی آروم عقب ماشین خورد به پهلوی پراید سفید داغون لعنتی نکبت!
مطمئن بودم هیچی نشده، درو باز کردم و گفتم خب ماشینتو جابجا کن جلوی پل که جای پارک کردن نیست!!! چشمتون روز بد نبینه... مردک چاقال بد هیکل با همون سیگار تو دستش و لباس راه راه قهوه‌ایش پیاده شد و اومد روبروی دالی واستاد و گفت: زنگ بزن به افسر من یه میلیمتر هم ماشینو تکون نمیدم و تا عذرخواهی نکنی نمیذارم بری! هول شده بودم و یکمم ترسیده بودم گفتم: اوکی ببخشید، حالا لطفا ماشینتو ببر اون طرف تر تا بتونم برم تو پارکینگ. یکم هیکل گنده‌اش رو از جلوی در تکون داد و با پوزخند گفت: بفرما برو ولی من ماشینو جابجا نمیکنم!
راستش من خیلی ترسو و خجالتی و استرسی‌ام ولی چپ چپ نگا کردن آدمای تو پارک و قیافه‌ی چندش یارو باعث شد که پیاده شم و با عصبانیت بگم بیخود کردی که جلوی پل نگه داشتی! اصلا چیزی نشده که بخوام عذرخواهی کنم! یا ماشین رو جابجا کن یا این بار یه جوری میزنم بهش که جفت درای جلوش بچسبه بهم بعد زنگ میزنیم به افسر!
به امداد غیبی اعتقاد دارین؟ یا به شجاعت در اوج ترس؟ یا به قدرت عجیب دل به دریا زدن؟ هر چی بود این بار با یه فرمون ماشین اومد تو پارکینگ! بدون برخورد! اما بوی لاستیک پیچیده بود توی پارکینگ... خواستم درو ببندم که باز اومد جلوی در و اشاره کرد به پراید سفیدش و گفت خانوم من این ماشینو چیکار کنم؟ با بی‌خیالی گفتم همینجا باش تا بگم بابام بیاد!
بابا نذاشت بیام پایین و شاهد ماجرا باشم... از شدت استرسی که هنوز دست از سرم برنداشته بود خوابم نمی‌برد. فکر کنم آخرش از فرط خستگی بیهوش شدم. از اینکه قضیه به کجا رسیده خبر نداشتم تا همین یه ساعت پیش که بابا میگفت: ماشینش هیچی نشده بوده. بهش گفتم زنگ بزن به افسر و خودش فهمیده که داره چرت میگه و رفته. ولی یادت باشه اگه پلیس میومد تو مقصر صد در صد بودی! و اینو تا آخر عمرت آویزه‌ی گوشت کن که اجازه نداری با هیچکس بحث و دهن به دهن کنی! اونم اینجور آدمای معتاد بیکار! اگه یه وقت لج کنن و کمین بکشن و بعدا یه بلایی سرت بیارن چی؟
از شما چه پنهون همین الان میترسم یارو از تو کمد بیاد بیرون و یه بلایی سرم بیاره!
من صادقانه دلم میخواست یه اتاقک آهنی با موتوری که صدای خرخرش میپیچه تو پارکینگ، بشه رفیق روزهای خوب و بدم. خب آدم یه وقتایی ساده میشه و خیلی چیزای محال دلش میخواد. اما حالا میبینم دالی فقط یه اسمه. ماشینی که هربار فرمونش رو میگیرم به این فکر میکنم که خب از کدوم مسیر باید برم؟ بنزین داره یا نه؟ دنده عقبش چرا بعضی وقتا خوب جا نمیخوره؟ یا وقتایی که اعصابم داغونه به همه‌ی ماشینایی ک برام بوق میزنن فحش میدم و پامو بیشتر روی پدال گاز فشار میدم. بدون اینکه برام مهم باشه این ماشین بدبخت جون داره تندتر بره یا نه! تا حالا نشده باهاش حرف بزنم یا ازش بپرسم به نظرت قیافه‌ام خوبه؟ به جاش همیشه ترسیدم از اینکه ببرمش تو پارکینگ دانشگاه. یا خجالت کشیدم که نکنه یکی از پسرا منو باهاش ببینه.
به هرحال این اولین تجربه‌ی واقعی رانندگیم بود... هنوز فوبیای میدون دارم و جدیدا ترس از پارکینگ هم بهش اضافه شده!
از وقتی فهمیدم بهم انتقالی نمیدن هیچ‌چیز حالمو خوب نمیکنه حتی دالی... دائم یه قسمت از مغزم درگیر و ناراحته. حس افتضاحیه.
