آخرین پناهگاه

دردناک‌ترین شکست‌ها یا دلشکستگی‌های زندگیم مربوط به نقش بر آب شدن توقعات و انتظاراتیه که هرگز برآورده نمیشه و یا بهتر بگم عاقبت دل‌خوش کردن به دیگران برای من چیزی نبود جز شکست و ناامیدی! سال‌ها میگذره اما روزهای دوستیم با الف.ح.معصومی یا احساساتی که پوچ شد رو هنوز به وضوح یادمه چون توقع داشتم "دوستت دارم"‌هایی که زبونش می‌شنوم واقعی باشه. انتظار داشتم ترکم نکنه یا حداقل تمام تلاشش رو برای موندن و باهم بودنمون بکنه. اما چی شد؟ وقتی فهمیدم نباید توقع عشق واقعی از یه دوستی غیرواقعی داشته باشم، که رابطمون سرد شده بود و احساساتم خدشه‌دار. یه روز بهم گفت می‌خواد ازدواج کنه و این یعنی باید من رو کنار بذاره! بارها بهش گفته بودم این رابطه اشتباهه، گفته بودم وابستگی میاره و تهش هیچی نیست و هربار با بهونه‌ها و حرفاش خامم می‌کرد. بعد یکی از همون روزهایی که تسلیم شده بودم و بهش دل‌خوش کرده بودم، گفت حق با تو بود این رابطه اشتباهه! اما این نه اولین شکست من بود و نه آخرینش...

بعدها یاد گرفتم نه تنها به دوستی‌های چندروزه با پسرهای غریبه بلکه حتی به صمیمی‌ترین دوستام هم دل خوش نکنم اما یه روز فهمیدم حتی به خانواده‌ی خودمم نمی‌تونم دل ببندم یا انتظاری ازشون داشته باشم. یک بار دوبار سه بار، ده بار توقعاتم لگدمال شد و من هنوز یاد نگرفتم نباید از نزدیک‌ترین افراد زندگیم توقعی داشته باشم. روزهایی که انتظار داشتم حمایتم کنن پشتمو خالی کردن و گفتن تصمیم با خودته. وقتایی که تنها بودم و توقع داشتم دلداریم بدن نمک روی زخمم پاشیدن و گفتن تقصیر خودته. خیلی اوقات توقع داشتم تشویقم کنن اما موفقیت‌هام رو نادیده گرفتن و گفتن وظیفته... آخرین بار فقط به این دل‌خوش بودم که دوستم داشته باشن اما بارها و بارها برادرم رو به من ترجیح دادن و باهام مثل یه موجود اضافی برخورد کردن.

می‌دونید شاید بشه از خیلی افراد دل‌کند یا روی خیلی‌ها حساب نکرد اما برای همه، خانواده تنها پناهگاهیه که می‌مونه... آخرین و نزدیک‌ترین پناهگاه من خیلی وقته روی سرم آوار شده و شکست‌ها و زخم‌هایی که برام گذاشته خیلی طول میکشه تا خوب بشه.

چه کسانی دارای مشکلاتِ روانی هستند؟

 

اکثر آدم هایِ روانی هرگز حاضر نیستند قبول کنند که مشکل دآرند. خیلی از آنهآ بیخِ گوشمان نفس می کِشَند و رآه هایِ تشخیص اینکه چه کسی و چرا دچارِ این بیماری شده واقعا سخت است! 

البته من فکر میکنم همه ی روانی ها (!) رفتار های مشترکی دآرند . 

 

1 . مثلا کسی که دچارِ اختلالات عصبی و روانی مزمن بآشد، حسِ بویایی اش کآر نمیکند یا حتی گاهی اشتباه کار میکند، مثلا می گوید اِستکان هایی که چهار پنج بار با دقت سابیده شده اند، بویِ وایتکس میدهند!

 

2 . یک آدمِ روانی همچنین،حسِ چشایی اش واقعا افتضاح است ، به طورِ مثال به مزه ی چایی که با هزار و یک چاشنیِ مزخرف  و ... مخلوط شده، میگوید بی مزه!

 

3 . طبقِ تحقیقاتِ من ، آدمِ روانی کسی است که وقتی با همراهَش تماس میگیری که بگویی سرِ رآهَت از سوپر محله یک بسته ماکارونی بگیر، قبل اینکه حتی فرصت فوت کردن به طرف مقابل بدهد، میگوید : « دارم میام خونه ! »  و زِرتی قطع میکند، بعد تو باید به بوقِ آزاد سفارشت را بدهی و امیدوار باشی که شخصِ بوقِ آزاد به حرفت گوش دهد! 

 

4 . یک مدل آدمِ فوقِ روانی دیگر هم وجود دارد که علاوه بر اینکه خودش از ضعفِ سیستم اعصاب و روان رنج می برد، اطرافیانش را هم مبتلا به انواعِ اَمراض می کند! این افراد معمولا در محاسبه ی ضربِ اعداد دچآرِ مشکل هستند، و هرگز یاد نمی گیرند که چگونه خاصیتِ شرکت پذیریِ ضرب را در مُخِ پوچشان فرو کنند. 

در پایان تیمِ روانشناسیِ ما توصیه میکند اگر شما هرکدام از علائم بالا را دارید، فوراً در نزدیک ترین محلِ ممکن خودتان را دآر بزنید تا نزدیکانتان از حضورِ رنج آورِ شما خلاص شوند. 

 

 با تشکر !