اکثر آدم هایِ روانی هرگز حاضر نیستند قبول کنند که مشکل دآرند. خیلی از آنهآ بیخِ گوشمان نفس می کِشَند و رآه هایِ تشخیص اینکه چه کسی و چرا دچارِ این بیماری شده واقعا سخت است! 

البته من فکر میکنم همه ی روانی ها (!) رفتار های مشترکی دآرند . 

 

1 . مثلا کسی که دچارِ اختلالات عصبی و روانی مزمن بآشد، حسِ بویایی اش کآر نمیکند یا حتی گاهی اشتباه کار میکند، مثلا می گوید اِستکان هایی که چهار پنج بار با دقت سابیده شده اند، بویِ وایتکس میدهند!

 

2 . یک آدمِ روانی همچنین،حسِ چشایی اش واقعا افتضاح است ، به طورِ مثال به مزه ی چایی که با هزار و یک چاشنیِ مزخرف  و ... مخلوط شده، میگوید بی مزه!

 

3 . طبقِ تحقیقاتِ من ، آدمِ روانی کسی است که وقتی با همراهَش تماس میگیری که بگویی سرِ رآهَت از سوپر محله یک بسته ماکارونی بگیر، قبل اینکه حتی فرصت فوت کردن به طرف مقابل بدهد، میگوید : « دارم میام خونه ! »  و زِرتی قطع میکند، بعد تو باید به بوقِ آزاد سفارشت را بدهی و امیدوار باشی که شخصِ بوقِ آزاد به حرفت گوش دهد! 

 

4 . یک مدل آدمِ فوقِ روانی دیگر هم وجود دارد که علاوه بر اینکه خودش از ضعفِ سیستم اعصاب و روان رنج می برد، اطرافیانش را هم مبتلا به انواعِ اَمراض می کند! این افراد معمولا در محاسبه ی ضربِ اعداد دچآرِ مشکل هستند، و هرگز یاد نمی گیرند که چگونه خاصیتِ شرکت پذیریِ ضرب را در مُخِ پوچشان فرو کنند. 

در پایان تیمِ روانشناسیِ ما توصیه میکند اگر شما هرکدام از علائم بالا را دارید، فوراً در نزدیک ترین محلِ ممکن خودتان را دآر بزنید تا نزدیکانتان از حضورِ رنج آورِ شما خلاص شوند. 

 

 با تشکر !