اولین عشق ، اولین خآطره
اولین بآر عاشقِ تخیّلآت خودم شدم !
عآشقِ کسی که سآخته ی ذهنِ خودم بود ...
هنوزم یآدم هست ... تو حیاطِ اون دبستانِ کوچیکمون ، روی تآب نشسته بودیم . تآب داشت چون غیرانتفاعی بود ، کلاس هآی کم جمعیت و موکت شده .
سمآنه از یه پسر که دوستش داشت حرف میزد ... یادم نیس چیکاره اش بود .
منم یادِ پسرعمه ام افتادَم ! شَک ندآرم اون دآستانِ چهآر پنج سآله ی عشق و عآشقیم از همونجا شروع شد! از کلاسِ پنجمِ دبستآن! از حیآطِ غیرِ انتفاعی!
بعد از اون روز ، منم گآهی از پسرعمه ام برای دوستام میگفتم... از پوستِ سبزه ی دوست داشتنیش ، از چشم و ابروی مشکیِ جذآبش، هیکلِ چهآرشونه اش و ... و ... و ...
اکثرِ صفت هآیی که بهش چسبونده بودم وآقعی نبود . شاید اون زمآن من اونطوری میدیدمش ...
هَرچی که بود ... دورآنِ طلایی احساساتِ من خلاصه میشه تو هَمون چهآرسال و اندی دلبآختگی !
احساسِ معصومِ نآبِ من ...
دبیرستآن که رفتم، همه چیز تغییر کرد . دیگه مثلِ قبل اون پوستِ سبزه و چشمآیِ مشکی برام جذآب نبود! پوستِ آفتآب سوخته بود ....
کم کم ، روز به روز ، هفته به هفته از تخیلاتم دست کشیدم . و فکر میکردم اسمِ احسآسم عشق نیست . یک حسِ کودکآنه است .
هنوزم یآدمه ... روی مبل نشسته بودم غرقِ تمآشای سریآلی که اسمش یادم نیست . خبرِ ازدواجش بآ دخترِ همسایشون تلفنی به اطلاعِ پدر رسید .
شوکه شدم ، چون فکر میکردم همه ی خیآل پردازی هآم ، همه ی علاقه ام دوطرفه است .
حتی دختر عمومم دربآره اش پرسیده بود ... پرسیده بود نظرت درباره ی فلانی چیه ؟ پسرِ خوبیه ! همون لحظه هم داشت نگآم میکرد . فکر کردم اون ازش خواسته که بپرسه . دست پآچه گفتم نه ... گفتم نه و ...
تو مراسمِ ازدواجش غمگین نبودم . اون روز که نگآهش کردم ... تو کت شلوارِ دامادی ، مطمئن بودم اونی که میخوآم نیست، مطمئن بودم احسآسم دیگه عشق نیست .
و حآلا بعدِ چند سآل از همه ی اون روزهآیِ دوست داشتنی ، اولین عشقم پدر شده ...
یک دختر که هنوز معلوم نیست اون پوستِ سبزه و چشم هآیِ مشکی رو به ارث برده یا نه .
+ حالا فهمیدم که بین یک احساسِ پآکِ شاید کودکآنه (!) و یک حسِ دروغ برای فرآر از تنهآیی چقدر فاصله است .
+ بعد هآ خیلی هآ رفتن . و خیلی هآ اومدن ... ولی هیچ کدوم عشق نبود . واقعی نبود . وشاید پآک نبود .
