شهرِ ارواح!

خیلی عجیب و ناخوشاینده که وقتی دقت میکنی میبینی جهنم بعد از این همه سال هیچ تغییری نکرده! هنوز همون دیوارهای کاه‌گلی و خونه‌های قدیمی، همون کوچه‌های خالی و خیابون‌های خلوت، همون درخت‌های کاج‌ِ پیرِ مرموز، همون مغازه‌های بی‌مشتری، ویترین‌های ساده‌ی بدون جذابیت و همون قبرستون قدیمی و پر از قبرهای بی‌نام و نشونِ آجری!

سالهاست که همون تندیس‌ها و المان‌های خاک‌گرفته‌ و قدیمی وسط میدون‌ها پابرجاست، و هنوز ذرات خاک توی هوا معلقه و هنوز رنگ این شهرِ نفرین شده خاکی و نارنجیه و توی هواش بوی مرگ موج میزنه و انگار روی صورت مردمش انقدر خاک نشسته که برای دیدن چهره‌ی واقعیشون یا برای دیدن لبخندهاشون باید روی صورتشون دست بکشی تا از شر نقاب‌ها خلاص بشن!

جهنم یک شهر مُرده‌ست با آدم‌های دل‌مُرده‌ای که بیرون از قبرها نفس میکشن! مردهای زمخت و زن‌های خاله‌زنکی که با چشم‌های کنجکاو و قضاوت‌گرشون خیره خیره نگاهت میکنن و زیرلب و درگوشی از هم میپرسن، فلانی دخترِ کیه؟ فلانی پسرِ کیه؟

جهنم یک نقطه‌ی کوچیکِ فراموش شده روی نقشه‌ی جغرافیاست! شهر مسخ شده‌ی بی‌روحی که قلبش کُند و بازحمت می‌تپه اما هرگز نمی‌ایسته!

-|112|-

بابا نمیدونه که حتی خبرِ رفتن به جهنم، می‌تونه زندگی رو برای من تبدیل به یک جهنم واقعی کنه! چه برسه به سر کردن تعطیلات عید در اون سرزمین جهنمی نفرین شده!!

زنده بلا مرده بلا

پیر خرفت انقدر پشت تلفن مظلوم‌نمایی کرد و خودشو به مریضی زد که بابا غصه‌اش گرفته و هول برش داشته! الانم از ما میخواد به خاطر اسهال و شُل شکمی یک عجوزه‌ی چروک، کار و زندگی رو ول کنیم و باهاش بریم جهنم ور دل ننه‌اش! تو این وضعیت اسف‌بار و وسط این همه کار نیمه تموم همین یه دونه بدبختی رو کم داشتم که شکر خدا فراهم شد! من که میدونم وقتی بریم اونجا عن‌خانوم صحیح و سالم با موهای تازه حنا شده، روی تختش نشسته و با همون لهجه‌ی منفورش بلند بلند زر میزنه و به ریش ما میخنده و میگه هیچی یه اسهال و سرماخوردگی ساده بود که خوب شد خیالتون راحت، خدا حالا حالاها با من کار داره و رفتنی نیستم! یکی نیست بگه خدا با تو چیکار داره آخه فسیل؟!

+ وسط هفته ارائه پروژه دارم. حتی اگر زیر ساطور هم برم این بار به این سفر اجباری تن نمیدم!

خاله زنک‌ها

تکیه داده بودیم به پشتی‌های قرمز حسنیه. عمه کوچیکه پنجمین جزء قرآن رو می‌خوند، میگفت از بیکاری بهتره هر کتابچه‌ رو که تموم میکرد میذاشت پایین صندلیش. یکم اون طرف‌تر یه خانوم بلند بلند با عمه بزرگه صحبت میکرد. دنبال یه دختر خوب و بساز برای زندگی میگشت و من تو دلم پوزخند میزدم که عمه اگر دختر سراغ داشت پسر نکبت و ازخودراضی خودش رو داماد میکرد! از مهمونی‌های خاله زنکی متنفرم. برای دختری تو سن من زجرآورترین نوع مهمونیه. انگار نشستی پشت ویترین! هی زیر چشمی نگاهت میکنن و سعی میکنن با چشماشون اخلاق و رفتار و هیکل و خلاصه شجره‌نامه‌ات رو بررسی کنن.

چند دقیقه بعد یه خانومی که میگفتن از اقوام خییییلییی دوره، اومد به مامان سلام کنه و همزمان برگشت به من نگاه کرد و لبخند زد. عروسِ ریزه میزه‌ی عمه بزرگه که بین من و مامان نشسته بود، ریز ریز خندید بهم چشمک زد و خیلی آروم گفت این خانومه فلانیه، پسر داره. بعد با ناامیدی ادامه داد: ولی اینجا زندگی میکنن، توام که گفتی نمیخوای شوهرت اهل اینجا باشه.

سرم رو به علامت تایید تکون دادم و بعد به دست و پای کوچولوی پسرش نگاه کردم. پوستش مثل مرمر سفید بود و قیافه‌اش هیچ شباهتی به بابای سبزه‌اش نداشت. تو دلم گفتم تنها کسی که یه زمانی حاضر بودم اینجارو به خاطرش تحمل کنم یا باهاش ازدواج کنم و تو این شهر زندگی کنم، شوهرِ تو بود. که الان بابای این پسرک تپل توی بغلت و اون دختر بانمکه. شوهر تو که وقتی برای دومین بار بابا شد، مطمئن شدم دیگه هم‌بازی بچگی و پسر عمه‌ی دوست داشتنی من نیست. بلکه تبدیل شده به یه مرد کاملا غریبه!

نگاه‌ها و اشاره‌های زن‌های مجلس همچنان ادامه داشت و من حس هلوی توی سبزی فروشی رو داشتم که قبل خرید با انگشت فشارش میدن تا مطمئن شن کال یا زیادی لهیده نیست! هر نگاه معنا داری مثل سوزن فرو میشد توی جونم!

اولین روز در جهنم چگونه گذشت

پنجشنبه قرار شد بعد از اذان ظهر راه بیوفتیم که روزه‌‌مون باطل نشه. عصبی بودم. نه فقط برای تن دادن به یک سفر اجباری، بلکه آشفتگی‌های هورمون‌های لعنتیم بیشتر به عصبانیت و غلیان احساساتم دامن می‌زد... چند ساعتی از اذان ظهر گذشته بود. از زل زدن به جاده‌ی خشکی که تمام این سال‌ها ذره‌ای تغییر نکرده بود یا گوش دادن به آهنگ‌های تکراری گوشیم خسته شده بودم... به دانی پیام دادم و گفتم تازه راه افتادیم و مدتی که اونجام شاید نتونم بهش زیاد پیام بدم. میدونست از اونجا و از همه‌ی فک و فامیل‌هایی که توی اون شهر نفس میکشن بدم میاد و از اون سفر ناراحتم. صرفا جهت درد و دل و مظلوم نمایی بهش گفتم به شدت دل‌دردم و حالم خوب نیست. اون هم بعد کلی قربون صدقه رفتن و اظهار ناراحتی جواب داد: چه سفر بدی! از اولش بد شروع شد... میدونستم نمیخواد ناراحتم کنه یا قصد بدی نداره ولی جوابش باعث شد ناراحتیم دو برابر بشه! یا شاید ده برابر... حداقلش این بود که بگه امیدورام بهتر بشی و سفر خوبی داشته باشی نه اینکه به بد بودن اوضاع اضافه کنه و بگه از اول بد شروع شد! اینترنت گوشی رو خاموش کردم و آرزو کردم زودتر اذان بگن تا مجبور نباشم یواشکی و دور از چشم داداش کوچیکه بادوم‌هایی که توی جیبم قایم کرده بودم رو بخورم! یا گشنگی و تشنگی رو تحمل کنم با اینکه روزه نبودم...

مادرجونم وقتی منو دید ذوق زده با همون لهجه‌ی غلیظش احوال پرسی کرد و بوسیدم. تمام توانم رو جمع کرده بودم که لبخند بزنم و به این فکر میکردم که حتما ذوق زدگی اون هم درست به اندازه‌ی لبخند من مصنوعی و نمایشی و دروغ محضه! به این فکر میکردم که اگر هزاربرابر این هم مهربون‌تر باشه یا من رو واقعا از ته دل دوست داشته باشه و ذوق کردنش از دیدنم واقعی باشه، بازهم من از تک تک آجرهای خونه‌اش، از پنکه سقفی سفید توی پذیراییش، از دونه دونه مورچه‌های سمج و ناتموم توی آشپزخونه‌اش و از بوی نم خاک و باغچه‌ی کوچیک پر از شمعدونی حیاطش متنفرم... انقدر از همه‌ی این‌ها متنفرم که موهای سفید و صورت چروکش دلم رو به رحم نمیاره و میتونم با دست‌های خودم گلوی چاقش رو انقدر فشار بدم تا خفه بشه! البته اون لحظه آشفتگی هورمونی علت اصلی اون همه عصبانیت و نفرت و بی‌رحمی بود.

آخر شب بعد از دوهزار بار پهلو به پهلو شدن خوابم نبرد، علتش میتونست دل درد، نفرت، جابجایی و محیط جدید باشه... به هرحال وقتی پنجمین قرص کدئین رو یواشکی و دور از چشم مامان می‌خوردم، به این فکر کردم که دانی هیچ وقت بلد نیست و نمیتونه منو آروم کنه یا دلداریم بده یا امیدوارم کنه... و همیشه تو اینجور موارد باعث ناامیدی و ناراحتیم میشه... فکر اینکه دانی یه زمانی آخرین امیدم برای خوشبختی بود و حالا با گذشت زمان کم کم داره تبدیل میشه به یه انتخاب اشتباه، اونقدر نگران و مشغولم کرد که تا نزدیکای صبح خوابم نبرد...

ختم روز عید!

غم زده به دعوتنامه‌ی تا خورده‌ی سیاه و سفید روی اُپن نگاه میکنم و جوری که بابا صدامو نشنوه از مامان میپرسم: باید بریم حتما؟ سرشو با حرص تکون میده که یعنی آره، میگه: بابا گفته پنجشنبه بعدازظهر راه میوفتیم... شبیه یخی که روی بخاری در حال وا رفتنه میگم: منم باید بیام؟ بعد یاد دعوایی که بخاطر نرفتنم به مجلس هفتمش به پا شد افتادم و خودم جواب خودمو دادم که آره دیگه نمیشه نیام. مامان گفت: چند روز بمون بعد به بهانه پروژه‌هات برگرد... دعا کن فسقل (داداش کوچیکه) رو ببره کلاس زبان ثبت نام کنه که بخاطر کلاسای اونم که شده ما هم زود برگردیم... 

سفری که ازش متنفرم نزدیک تر از اون چیزیه که فکر میکردم. تو دلم میگم آخه لعنتیِ گور به گور شده عید فطر وقت چهلم گرفتنه؟ بعد با نفرت به این فکر میکنم که سر قبرش دعا کنم خدا از سر تقصیرات هیچ کدومشون نگذره! آتیش به قبر تک تکشون بباره... دو سه سالی هست که وقتی میرم سر قبر بابابزرگ بجای فاتحه لعنتش میکنم و میگم تو پسرتو انقدر بد تربیت کردی! تقصیر تربیت توعه که پسرت یه برج زهرمار شده و نمیشه باهاش حرف زد و بیست و اندی از عمر من و مامانمو با بداخلاقی‌ها و اومدن ور دل فک و فامیلش به فنا داده!

میدونم منصفانه نیست ولی یکم دلم خنک میشه.

بعضی گاوها سُــم ندارند!

من نه احمقم، نه ساده، نه احساساتی، نه ... ولی هنوزم حماقت امروزمو نمی‌دونم چه جوری توجیه کنم!

45 دقیقه تو هوایی که دماش فقط چند درجه با جهنم تفاوت داشت، منتظر موندم تا به یه گاو هدیه بدم!

بغض داشت خفه‌ام میکرد. صدای قل قل خون تو رگام رو می‌شنیدم، وزن لباسام انگار ده برابر شده بود و تو مغزم سندی، کنسرت اجرا می‌کرد!

درحالی که سعی کردم هم خونسرد و هم عصبی به نظر برسم، زنگ زدم گفتم دیگه نیا!

اما نمی‌دونم چرا دوباره با تماسش خام شدم و قبول کردم ریخت نحسشو ببینم!

در هر صورت به بدترین شکل ممکن اون 40 تومن کذایی، راس ساعت 3 و پنج دقیقه‌ی ظهر، به خوراک یک گاو تبدیل شد :) 

تو راه برگشت دلم می‌خواست ولوم آهنگ رو انقد زیاد کنم تا کر بشم!