بازیابی صدای گذشتگان
میگفتن تمام صداهایی که در طول زندگی بشر ایجاد شده داخل جو ذخیره می‌شه و میخوان وسیله‌ای اختراع کنن که صداهای گذشته رو پیدا کنه...
نمی‌تونید تصور کنین فکر کردن به این موضوع، چه کابوسی بود! همه گیر شدن وسیله‌ای که صداهامون رو پیدا می‌کرد! تمام حرفای درگوشی، تمام رازهایی که بابا نباید می‌فهمید، تمام غیبت‌هایی که پشت سر شمسی خانوم یا بقیه کرده بودیم... تمام دروغ‌هایی که گفته بودیم یا فحش‌های زشتی که از عصبانیت نثار ننه جون و کل فک و فامیل بابا کرده بودیم... تا یه هفته بعد از دیدن اون فیلم علمی مواظب تک تک کلمه‌هایی که از دهنم خارج می‌شد بودم چون بالاخره ذوق و شوق شنیدن صدای کوروش کبیر و داریوش و گراهام بل و... تموم می‌شد و مردم یادشون می‌افتاد که می‌تونن صدای آدم‌های اطرافشون رو هم پیدا کنن! حرف‌هایی که اگر شنیده می‌شد روزگار همه رو سیاه می‌کرد...
بعدها این موضوع رو فراموش کردم. حتی فراموش کردم که مامان همیشه از سر دلسوزی میگفت: "مواظب حرفایی که میزنی باش!" و نتیجه‌اش شد هزارتا حرف راست و دروغی که تا امروز گفتم، هزارتا دوستت دارم‌های دروغ و الکی که به این و اون هدیه کردم، و هزارتا راز و خاطره که درگوش آدم‌ها زمزمه کردم... و هزار هزار حرف که اگر پیدا می‌شد... بگذریم.
امروز داشتم فکر می‌کردم چقدر خوبه اگه بشه صدای بعضی‌هارو دوباره پیدا کرد... صدای اونی که یواش درگوشم میگفت دوستم داره... صدای کسی که میگفت هیچ وقت تنهام نمی‌ذاره... صدای مامان وقتایی که لالایی می‌خوند... صدای مامان بزرگ و ترانه‌هایی که زمزمه می‌کرد... چقدر خوبه اگر این صداهارو دوباره پیدا کنیم تا بالاخره بفهمیم راست بود یا دروغ؟ تا بفهمیم دوستت دارم‌هایی که شنیدیم آخرش واقعی بود یا الکی؟ تا بفهمیم اونایی که قول دادن همیشه کنارمون می‌مونن و حالا جاشون خالیه، خودشون می‌دونستن یه روزی میاد که نمی‌تونن پای حرفاشون بمونن؟
